เด็กวัดเซ็น

มีวัดอยู่ 2 วัดอยู่ไม่ห่างไกลกันนัก เด็กจากวัดหนึ่งมีหน้าที่ต้องไปเอาผักในหมู่บ้านทุกเช้า และต้องเดินสวนกับเด็กอีกวัดหนึ่งเป็นประจำ พอเดินสวนกัน เด็กวัดแรกก็จะถามเด็กอีกวัดว่า

“เธอจะไปไหน ?”

“ไปยังที่ๆ เท้าของฉันจะพาไปนั่นแหละ” เด็กอีกวัดตอบ

เด็กวัดแรกมึนงง แต่ก็พอจะรู้ว่า นี่ไม่ใช่การตอบแบบธรรมดา เมื่อกลับไปถึงวัด จึงเล่าเรื่องให้อาจารย์ของตนฟัง

“พรุ่งนี้ให้ถามเขาใหม่ ถ้าเขาตอบว่าจะไปยังที่เท้าพาไปอีก เจ้าจงสวนกลับไปเลยว่า ถ้าเธอไม่มีเท้าล่ะจะไปยังที่ใด ?” อาจารย์แนะนำ

วันรุ่งขึ้นเมื่อพบกัน เด็กคนแรกก็ถามด้วยคำถามเดิมอีก

“เธอจะไปไหน ?” พร้อมเตรียมคำถามจะสวนกลับ

“ไปยังที่ๆ ลมจะพัดไป” เด็กอีกคนตอบ

พอได้ยินคำตอบเปลี่ยนไป ที่อาจารย์สอนมาก็ใช้ไม่ได้อีกแล้ว เด็กคนแรกจึงกลับไปหาอาจารย์และเล่าเรื่องให้ฟังอีก ท่านอาจารย์พอได้ฟังก็ยิ้ม แล้วแนะว่า

“พรุ่งนี้เจ้าถามเขาอีก ถ้าเขาตอบว่าไปยังที่ลมพัดไป ก็ให้ถามดักว่า ถ้าหากไม่มีลมล่ะ เจ้าจะไปยังที่ใด ?”

รุ่งขึ้นพอเดินสวนกัน เด็กคนแรกก็ถามทันที

“เธอจะไปไหน ?”

“ฉันจะไปตลาดซื้อผัก” เด็กอีกคนตอบหน้าตาเฉย

ก็คงต้องมึนกันอีกเช่นเคย